Edukacja w zakresie wiedzy o zaburzeniach ze spektrum autyzmu zyskuje coraz bardziej satysfakcjonujące poziomy. Pozwala to sprawniej diagnozować zaburzenia u dzieci, ponieważ rodzice wiedzą na co zwracać uwagę i szybciej kontaktują się z lekarzem specjalistą. Zespół Aspergera również należy do spektrum tych zaburzeń, jednak jego diagnoza jest nieco cięższa, a wiele osób dożywa dorosłości bez oficjalnej diagnozy.
Historia zespołu Aspergera
Tę ‚odmianę’ autyzmu po raz pierwszy scharakteryzował Hans Asperger w 1944 roku. Nie od razu jednak owo zaburzenie zyskało jego nazwisko, gdyż po raz pierwszy nazwy ‚zespół Aspergera’ użyto prawie 40 lat później, w 1981 roku. W badaniach przesiewowych zauważano, że mężczyźni około 4-krotnie częściej niż kobiety spełniają pełne kryteria diagnostyczne. Owe kryteria jednak nie wyznaczają grubych granic w diagnozowaniu i niektóre przypadki Aspergera bywają diagnozowane też pokrewnymi zaburzeniami.
Objawy i przebieg
Główną bolączką osób z tym zaburzeniem są problemy z funkcjonowaniem społecznym. Rozwój mowy i funkcji poznawczych jest za to niezaburzony, a niekiedy owe funkcje wręcz wynoszą się na wysoki, ponadprzeciętny poziom. Taka charakterystyka sprawia, ze niekiedy znaczną część życia nie otrzymuje się diagnozy, ponieważ przy braku zaburzeń poznawczych takie osoby uważane są po prostu za nieśmiałe lub mocno introwertyczne, co jest jedynie pozornym obrazem. Pomimo wstrzemięźliwej interakcji, osoby z zespołem Aspergera nie muszą być ani nieśmiałe, ani czuć potrzeby dystansowania się od innych. Po prostu interakcja w ich wykonaniu jest inna niż to do czego są przyzwyczajone osoby neurotypowe. Ograniczenie w rozumieniu emocji stanowi też przeszkodę, ponieważ osoba z Aspergerem nawet pomimo chęci może nie być w stanie odpowiednio interpretować sytuacji społecznych, by na ich podstawie podjąć odpowiednie działania.
Charakterystyczne dla zespołu Aspergera jest brak akceptacji zmian – takie osoby lubią rutynę, powtarzalność, a wszelkie zaburzenia w harmonogramie powodują niepokój. Objawem jest też brak zrozumienia metafor, ironii i innych nieoczywistych zwrotów. Komunikacja osób z Aspergerem jest dosłowna i uboga w przekaz niewerbalny – uboga mimika i gestykulacja. Mają też zazwyczaj wąskie i mocno specjalistyczne zainteresowania. Bywa, że występuje też lekka niezdarność ruchowa, co również uznawane jest za kryterium diagnostyczne.
Przyczyny
Tutaj za dużo konkretów niestety nie będzie, ponieważ dokładne przyczyny nie są tak dobrze poznane, jak byśmy chcieli.Najsilniej poznane są specyficzne uwarunkowania genetyczne, które powodują takie zmiany neurologiczne. Co ciekawe, zauważono korelację pomiędzy wiekiem ojca, a częstością diagnoz autyzmu (również Aspergera) – ojcowie po 40tce znacznie częściej płodzą dzieci autystyczne. Dość powszechna jest też opinia na temat wpływu szczepień ochronnych na wzrost diagnoz autyzmu, jednak ta teoria nie ma solidnych podstaw w literaturze fachowej.
